روشهای مرتعداری یکی از ارکان مهم مدیریت مرتع هستند. در مدیریت چرای دام با توجه به سیستم چرایی و روش مرتعداری این امکان وجود دارد که بتوان وضعیت مرتع را با هزینه اندک و با مدیریت بهینه ارتقاء داد. لذا در این تحقیق نیز برای مدیریت بهینه مرتع لار آبسر در استان مازندران، سیستم چرایی و روش مرتعداری مورد توجه قرار گرفت. در این پژوهش درجه وضعیت مرتع در هر تیپ گیاهی با استفاده از روش چهار فاکتوری و گرایش مرتع نیز به روش ترازو تعیین شد و پس از مطالعات خاکشناسی به عنوان یک بخش ضروری در اکوسیستمهای مرتعی، با توجه به وضعیت و گرایش در هر تیپ گیاهی، روش مرتعداری و سیستم چرایی انتخاب شد. نتایج نشان داد همه تیپهای گیاهی مرتع لار آبسر دارای وضعیت متوسط و خوب هستند و گرایش آنها نیز ثابت و در برخی از تیپها مثبت است. در تیپهای گیاهی (Festuca ovina- Onobrychis cornuta) و (Bromus tomentellus- Hordeum bulbosum) با توجه به وضعیت خوب و گرایش مثبت، روش مرتعداری تعادلی پیشنهاد میگردد و در آن باید تلاش شود تا شرایط خوب مرتع حفظ شود. با قطعهبندی این دو تیپ گیاهی و اجرای برنامه تناوب چرا، از چرای زودرس جلوگیری میشود و به علت زیاد بودن تعداد دام در واحد سطح از هدرفت علوفه ممانعت به عمل میآید. درنتیجه چرای علوفه بهطور یکنواخت انجام خواهد شد و زمانی که دام به قطعه دیگر هدایت میشود فرصتی به گیاهان قطعه اولی داده میشود تا به رشد خود ادامه دهند. در سایر تیپهای مرتع لار آبسر روش مرتعداری طبیعی خواهد بود بهطوریکه با بهبود ترکیب گیاهی به روش طبیعی به گیاهان مجالی داده میشود تا امکان زادآوری و جایگزینی بیابند و ضمن دادن فرصت کافی به گیاهان، حداکثر استفاده از علوفه مرتع صورت میگیرد. لذا قبل از هر گونه دخالت در اکوسیستمهای مرتعی باید براساس وضعیت و گرایش وضعیت، روش مرتعداری انتخاب شود؛ و تا آنجا که امکانپذیر است پوشش گیاهی مرتع را بطور طبیعی و با انتخاب سیستم چرایی مناسب ارتقا داد و از دخالت دیگر روشهای پرهزینه اجتناب نمود. به نظر میرسد انتخاب روشهای مرتعداری و سیستمهای چرایی مناسب در تیپهای گیاهی میتواند یک گام مفید و موثر برای مراتع باشد.